صدا و سیما، بحران مجری هایش را چگونه حل می کند ؟

عصر تعادل – علی پاکزاد - ماجراهای اخیری که برخی مجریان برنامه های تلویزیونی در عرصه عمومی کشور رقم زدند نشان می دهد کماکان صدا و سیما با بحران مجری گری روبروست. همین چندی پیش فرزاد حسنی در برنامه اکسیر گلی کاشت که تا روزها بعد از آن  شبکه های اجتماعی پر بود از بازتاب های آن ماجرا . رامبد جوان هم در برنامه خندوانه ای که بخش اعظم آن مربوط به سالمرگ مرتضی پاشایی خواننده پاپ بود ،رفتاری تامل برانگیز کرد و باز در شبکه هاب اجتماعی ، رفتار او مورد نقد و نظر مردم قرار گرفت و اینچنین بود که بار دیگر می توان به مساله مجریان و مجری گری در صدا و سیما پرداخت.
سالیان درازی است که تیپ شناسی و نحوه اجرای مجریان صدا و سیما در معرض نقد و نظر کارشناسان قرار دارد چرا که این قشر ارتباطی رودررو با جمعیت زیاد بینندگان دارند. مهمترین نقد ناظران به  مجریان تلویزیون ،نحوه اجرا و عموما آن چیزی است که گاه به  لودگی و جلب توجه به هر قیمتی تقسیر می شود. این در حالی است که در تمام رسانه های مطرح دنیا برای افراد شاغل در رسانه درجه بندی کیفی وجود دارد، مثلا تصویربردارها به درجه یک، دو یا سه تقسیم می شوند ولی در صدا و سیما هنوز درجه بندی کیفی وجود ندارد و عمدتا مجریان و سایر عوامل بر اساس سلیقه شخصی انتخاب می شوند.باید دانست آنتن تلویزیون جای تمرین کردن نیست. اجرا در تلویزیون های ملی و بین المللی در سراسر دنیا بالاترین مرحله برای یک مجری است اما اینجا گاهی افراد ناآزموده به هر طریق ممکن، صاحب تریبون و برنامه شده اند و دوران محک و آزمون و خطای خود را روی آنتن سپری می کنند.
با اینکه سال ها از عمر ورود رادیو و تلویزیون به کشور ما می گذرد ولی نه در متدهای آموزشی و نه در نحوه انتخاب و بکارگیری مجریان و گویندگان، استاندارد واحدی وجود ندارد. اکثر مجریان بیشتر از اینکه اجرایشان مبتنی بر آموزش، علم و یا معیارهای روز جهانی باشد بر اساس نگاه کردن به مجریان پیشین است که برای شروع بد نیست ولی برای چندین سال اجرا ناکافی است. امروزه بسیاری از مجریان شبیه هم اجرا می کنند. جمله بندی ها و حتی صداها شبیه هم و تقلیدی است. به گونه ای که هنرجویان نیز تصور می کنند باید صداسازی کنند یا دقیقا همان جملات تکراری دیگران را بیان می کنند. گاهی برنامه سازان به جای خلاقیت و طراحی جذاب، صرف وقت و هزینه برای یک تولید یک اثر خوب، یک مجری انتخاب می کنند تا همه موارد دیگر را جبران کند و گاهی مجری روی آنتن به هر حرکت سطحی دست می زند تا جلب توجه کند. بعضی از مجریان می خواهند به هر قیمتی که شده برنامه را شاد جلوه دهند و این موجب لودگی در در اجراها و بی محتوایی برنامه ها می شود.برنامه های اخیر سیما عمدتا جایی برای توهین و لودگی بوده است که این در نوع خود جای تاسف دارد.
 
عصرتعادل در گزارش فرهنگی امروز، سراغ سه صاحب نظر در حوزه های مختلف رفته تا از آنها بپرسد آیا مجری گری برنامه های تلویزیونی در ایران قرار است بر سبیل قابل نقد پیشین باشد و تازه آنکه مجریان سیما احساس خودبرتربینی بیشتری نسبت به قبل داشته باشند؟
در ادامه نظرات این کارشناسان را می خوانید:

سانسور و مساله مجری گری
نیره توکلی/ جامعه شناس : قاعدتا حرفهای مجریان صدا و سیما طبق سیاست های خود این سازمان مطرح می شوند و نمی توان گله کرد !سیاستهای کلی سیما هم همین است فرقی نمی کند به آنها می گویند چه حرفهایی را بزنند و مجریان نیز اجرا می کنند.دیدگاههای فردی مهم است اما هر رفتاری را نباید در جلوی دوربین و میلیونها انسانی که برنامه ای را می بینند اجرا کرد. مجریانی هم داریم که برای شهروندان مدنی رفتار می کنند.علت لودگی در برخی مجریان این است که انها در فضای سانسور زندگی می کنند و گاهی حرفهایی می زنند که جامعه را ازار می دهد.سانسور باعث می شود که مجریان سعی کنند حرفهایی را بزنند که خطر نداشته باشد. حرفهای مجریان عمدتا دارای چاشنی توهین است.باید بگویم از مجریان ما امروز اغلب استفاده صادراتی می شود یعنی قراردادی می بندند که هر چه سیما گفت آنها اجرا کنند که گاهی این فشار بیش از حد باعث می شود که حرفهایی بزنند که مردم و میهمانان برنامه شان را ناراحت کنند.

گرفتاری های سلبریتی شدن
محمد سعید ذکایی/ جامعه شناس: برای انتخاب یک مجری  مراحل مختلفی را باید طی کرد؛ معیارهای حرفه ای و تخصصی یک فرد باعث می شود تا بتواند مجری خوبی باشد.
گاهی این اختلال وجود دارد یعنی مجریانی به صحنه می ایند که توسط شخص خاصی توصیه شده اند.یعنی پارتی خوبی دارند به همین واسطه نیز فکر می کنند هر کاری که دوست دارند را باید انجام دهند و جالب این است که انجام هم می دهند و عموما در روزهای اخیر دیده ایم که این کارها باعث دل ازردگی هموطنانمان شده است.
جذب مخاطب در سیما به گونه ای پیش می رود که هر مجری اطوار بیشتری از خود نشان دهد می تواند مخاطب بیشتری را برای صداسیما جلب کند.پلهای ارتباطی در کشور ما دچار اشکالات زیادی است و نمی توانیم با یکدیگر رفتار مناسبی در سطح جامعه داشته باشیم.این رفتارها به تلویزیون هم کشیده شده که خسارات زیادی رابه وجود اورده است.
البته مسیر سلبریتی شدن  یا مشهور شدن هم این میان تاثیر دارد ؛افراد دوست دارند در زمان کوتاهی به شهرت برسند که گاهی هزینه اش توهین به جامعه و مردم است.این رفتارها از سوی مجریان در قدم اول باعث ایجاد بدبینی و فاصله گرفتن مردم از تلویزیون می شود. گاهی هم به مشکلات اجتماعی دیگری دامن می زند.برای مثال برنامه ایی مانند فیتیله در یک قسمت باعث شد که یک جامعه دچار اضطراب و اشفتگی شود.استراتژی مدیران سیما از این منظر قابل نقد است زیرا باعث دوری مردم از تلویزیون شده است.این موضوعات را گردن مجریان نیندازید زیرا آنها اجازه این کارها را ندارند. قطعا دستور از جای دیگری صادر می شود.

برگردید به مجریان قدیمی و تماشا کنید
محمد پیر هادی/ تهیه کننده :تا زمانی که ساختار رسانه در ایران به صورت استاندارد وجود نداشته باشد و ما نتوانیم به درستی نیرو تربیت کنیم و در جای درست خرج کنیم همین اتفاقاتی که می بینیم رخ می دهد.موضوع این است که هیچ فردی سر جایی که باید باشد نیست .بازیگران ما هم به همین منوال رفتار می کنند!شما سئوالتان باید این باشد که آیا افراد دیگر در حوزه های دیگری حرفه ای رفتار می کنند.حوزه فوتبال ،سیاست و ... فرقی نمی کند همه همین هستیم مجریان هم از همه بدتر هستند.
ما موج سوار شده ایم!مجری باید صاحب نظر باشد . مثلا نگاه کنید که عادل فردوسی پور به غیر از فوتبال به هیچ حوزه دیگری ورود نمی کند اما اقای فلانی که مجری مذهبی است برنامه طنز تهیه می کند ؛خب این موضوع در نوع خود غیر حرفه ای بودن ما را نشان می دهد. پس نیاز است که ما بحث تخصص را در نظر داشته باشیم و نیروهایمان را به خوبی تربیت کنیم .اگر به مجریان قدیمی تلویزیون رجوع کنید می بینید که اصلا حرفه شان مجری گری بوده  نه اینکه ازساختمان سازی به این کار وارد شده باشند !