افخمی از روشنفکران و سینمای روشنفکری چه می خواهد؟
سینما ظاهرا می تواند قربانی خوبی باشد
تاریخ انتشار
شنبه ۸ خرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۶:۰۷
عصر تعادل - چرا سینما دوباره به عرصه تقابل و تاخت و تاز ایدئولوژیک بدل شده است؟ این پرسشی است که حالا در نخستین ماه های سال جاری بار دیگر ذهن ناظران بسیاری را به خود مشغول کرده و به نظر می رسد ازاین پس باید منتظر بازی عقیدتی و جناحی با چهره ها و محتوای سینمای کشور در رسانه های مختلف باشیم .
این میان موضع گیری های بهروز افخمی ، کارگردان سینما و مجری برنامه تلویزیونی هفت نیز مزید بر علت شده است؛ آخرین این موضع گیری ها ، اعلام مواضع او در گفت و گو با یکی از روزنامه های نزدیک به جبهه پایداری – نیروهای منتسب به محمود احمدی نژاد – بود که در آن از جشنواره کن به عنوان جشنواره دگرباش ها یاد کرد. افخمی البته در یکی دو سال اخیر و به ویژه بعد از حضورش به عنوان مجری برنامه تلویزیونی هفت ، حملات حساب شده و گسترده ای را علیه بدنه روشنفکری سینمای کشور ترتیب داده و تلاش کرده از تریبون رسانه ملی ، به نفع مواضع جریانی خاص بهره ببرد.آیا او بنا دارد پرچمدار نوظهور مخالفت با سینمای روشنفکری و روشنفکران سینماگر باشد؟ جایگاهی که تا پیش از درگذشت فرج الله سلحشور، در اختیار او بود و مریدان و رهروان تمام قدی مثل ابراهیم حاتمی کیا داشت.
سینما اگر چه در تمام سالهای پس از انقلاب ، بر لبه تیغ گام برداشته اما به لطایف الحیلی خود را از کمند مواضع چندجانبه بازیگران عرصه سیاست دور نگه داشته است ،با این وصف اما گاهی که سیاست گران ،سینمایی نشده اند ، این سینماگران بوده اند که سیاسی شده اند و حالا بهروز افخمی در کنار شماری دیگر از نام ها ، مصداق بارز سینماگرانی هستند که دست انداخته اند در انبان سیاست؛ ما نمی دانیم به چه امیدی؟ اما معمولا هر که در انبانی دست می برد در جستجوی تحفه ای است شاید.
حرکاتی اینچنین در سینمای ایران ،حالا بدنه سینمای کشور را دچار التهابی تازه کرده است. اصغرفرهادی کارگردان نام آور سینمای کشور به تازگی با جایزه ای درخور توجه از جشنواره کن برگشته و حالا عده ای او و سینمای مولفش را متهم به عناوینی نو می کنند؛ این خود ظاهرا سرآغاز دوباره زد و خورد های کلامی و رسانه ای ناگواری خواهد بود. حرفهای افخمی و دوستانش و جبهه متحدش هم در رسانه هایی دست به دست می شوند که از مدتها قبل معلوم بوده سرسازگاری با بدنه روشنفکر،پیشرو و ترقی خواه سینمای کشور ندارند و غیر از سینما در سیاست هم قرابتی با خواست های طبقه متوسط فرهنگی در آنها نمی توان یافت.پس ظواهر امر به خوبی نشان می دهد که ماجرا، ماجرایی عمیقا سیاسی است تا اینکه فرهنگی باشد.
سینمای ایران در تاریخ پس از انقلاب ، فراز و فرود بسیاری را پشت سر گذاشته و حالا در این پیچ تاریخی پسابرجام که دولت یازدهم و وزارت فرهنگش می کوشند دروازه های دیپلماسی عمومی را رو به جهان بیرون بگشایند ، دست هایی به کار عنوان سازی های تازه برآمده اند. اینجاست که به نظر می رسد ، سینما هم ظاهرا باید قربانی خوبی باشد!
این میان موضع گیری های بهروز افخمی ، کارگردان سینما و مجری برنامه تلویزیونی هفت نیز مزید بر علت شده است؛ آخرین این موضع گیری ها ، اعلام مواضع او در گفت و گو با یکی از روزنامه های نزدیک به جبهه پایداری – نیروهای منتسب به محمود احمدی نژاد – بود که در آن از جشنواره کن به عنوان جشنواره دگرباش ها یاد کرد. افخمی البته در یکی دو سال اخیر و به ویژه بعد از حضورش به عنوان مجری برنامه تلویزیونی هفت ، حملات حساب شده و گسترده ای را علیه بدنه روشنفکری سینمای کشور ترتیب داده و تلاش کرده از تریبون رسانه ملی ، به نفع مواضع جریانی خاص بهره ببرد.آیا او بنا دارد پرچمدار نوظهور مخالفت با سینمای روشنفکری و روشنفکران سینماگر باشد؟ جایگاهی که تا پیش از درگذشت فرج الله سلحشور، در اختیار او بود و مریدان و رهروان تمام قدی مثل ابراهیم حاتمی کیا داشت.
سینما اگر چه در تمام سالهای پس از انقلاب ، بر لبه تیغ گام برداشته اما به لطایف الحیلی خود را از کمند مواضع چندجانبه بازیگران عرصه سیاست دور نگه داشته است ،با این وصف اما گاهی که سیاست گران ،سینمایی نشده اند ، این سینماگران بوده اند که سیاسی شده اند و حالا بهروز افخمی در کنار شماری دیگر از نام ها ، مصداق بارز سینماگرانی هستند که دست انداخته اند در انبان سیاست؛ ما نمی دانیم به چه امیدی؟ اما معمولا هر که در انبانی دست می برد در جستجوی تحفه ای است شاید.
حرکاتی اینچنین در سینمای ایران ،حالا بدنه سینمای کشور را دچار التهابی تازه کرده است. اصغرفرهادی کارگردان نام آور سینمای کشور به تازگی با جایزه ای درخور توجه از جشنواره کن برگشته و حالا عده ای او و سینمای مولفش را متهم به عناوینی نو می کنند؛ این خود ظاهرا سرآغاز دوباره زد و خورد های کلامی و رسانه ای ناگواری خواهد بود. حرفهای افخمی و دوستانش و جبهه متحدش هم در رسانه هایی دست به دست می شوند که از مدتها قبل معلوم بوده سرسازگاری با بدنه روشنفکر،پیشرو و ترقی خواه سینمای کشور ندارند و غیر از سینما در سیاست هم قرابتی با خواست های طبقه متوسط فرهنگی در آنها نمی توان یافت.پس ظواهر امر به خوبی نشان می دهد که ماجرا، ماجرایی عمیقا سیاسی است تا اینکه فرهنگی باشد.
سینمای ایران در تاریخ پس از انقلاب ، فراز و فرود بسیاری را پشت سر گذاشته و حالا در این پیچ تاریخی پسابرجام که دولت یازدهم و وزارت فرهنگش می کوشند دروازه های دیپلماسی عمومی را رو به جهان بیرون بگشایند ، دست هایی به کار عنوان سازی های تازه برآمده اند. اینجاست که به نظر می رسد ، سینما هم ظاهرا باید قربانی خوبی باشد!
