وقتی منزلت شهدای حرم از سلبریتی ها کمتر می شود

یکی از اقشار مهمی که به نظر می رسد مورد غفلت و بی توجهی مسئولین قرار گرفته اند، شهدا و جانبازان مدافع حرم هستند که بسیاری از مسئولین عالی رتبه نظام از شهادت و جان فشانی های آن ها بسیار سطحی و سریع می گذرند و این گونه می توان از اعمالشان برداشت کرد که اگر نگوییم احترام، بدون شک اهمیت خاصی به این موضوع و این عزیزان نمی دهند. آیا این مدافعین حرم، به هر شکلی که اقدامشان را تعریف کنیم، مورد تایید نظام و مردم نیستند؟ پس چرا از آن ها تجلیل به عمل نمی آید؟ بار ها شاهد بوده ایم که به دلیل کسالت و بیماری بسیاری از خوانندگان و فوتبالیست های دست چندمی، دوستانی از دولت به سرعت برای دیدار و عیادت از این افراد دست به کار شده اند، اما چرا دولت و مسئولین از خانواده های شهدای حرم و جانبازان این راه مقدس، دلجویی و عیادت نمی کنند؟ برخی از عزیزان در این موضوع به قدری ضعیف عمل کرده اند که تعدادی از این شهدای عزیز در نهایت گمنامی و بدون هیچ گونه تشریفات و استقبالی وارد میهن شدند، به نوعی که حتی هیچ گونه اطلاع رسانی دقیقی برای زمان تشییع پیکرآنان صورت نگرفت. جایگاه این شهدا اگر بیشتر از شهدای هشت سال دفاع مقدس نباشد، قطعا کم تر از انان نیز نیست، بزرگ مردی که با لبیک گفتن به سخن ولی فقیه، جان خود را کف دست گذاشته و راهی این جبهه می شود، نه تنها به فکر دفاع از دین است، بلکه در صدها کیلومتر دورتر از مرزهای ایران  به این می اندیشد که هم وطنانش در تهران و اصفهان و تبریز در سکوت و آرامش و بدون دغدغه جانی شب ها سر بر بالین بگذارند. آیا منزلت چنین افرادی کم تر از یک خواننده و ورزشکار است؟ عملکرد برخی از مسئولان در عیادت و دلجویی از آیکون ها و به قول معروف «سلبریتی» ها به نحوی است که گمان می رود حتی پشت پرده چنین اقداماتی نیز هدفی جز نمایش و «شو» نیست. شهدای حرم در میان مردم صاحب منزلتی خاص هستند که تمامی اقشار جامعه با هر تفکر سیاسی و مذهبی به نشانه احترام به این بزرگواران کلاه از سر خود بر می دارند، چه اقشار مذهبی که به جنبه دفاع آن ها از اماکن مقدس از گزند خونخواران داعش و جبهه النصره اهمیت می دهند، چه اقشار کمتر مذهبی که اقدامات ان ها را در جهت دفاع از خاک ایران قابل احترام می دانند. پس چگونه است که این جایگاه عظیم این برادران از چشمان بسیاری از مسئولان دولتی پنهان مانده است؟ متاسفانه یکی از بزرگترین معضلات جامعه امروز ما، بزرگ شدن و مطرح شدن اسامی و اشخاصی است که کوچکترین قدمی در جهت گسترش فرهنگ و پیشرفت این مملکت بر نداشته اند. بسیاری از فوتبالیست ها که علاوه بر ارتکاب بی قانونی های متعدد و هنجارشکنی های گوناگون، بارها و بارها مورد بخشش قرار گرفته اند و اکنون کافی است زخمی سطحی در زمین بازی یا خیابان بردارند  تا بسیاری از مسئولان با عیادت از آن ها از کیفیت خدمات اطمینان حاصل کنند، تا برخی از هنرمندان که تنها نام هنر را به یدک می کشند، با کمال تاسف اکنون افرادی مورد توجه قرار می گیرند که تنها شعارمی دهند و در فضای مجازی ابراز فضل می کنند. با این حال سربازان خط مقدم مدافع حرم مورد بی مهری قرار می گیرند. تا چندی پیش حضور جمهوری اسلامی در سوریه و عراق صورت علنی نداشت, اما اکنون که کلاه سبزهای ارتش وارد سوریه شده اند، قضیه خیلی فرق کرده است. همین ماجرای غم انگیز شهرک خان طومان را در نظر بگیرید که چند تن از برادران مازندرانی و گیلانی مدافع حرم در جریان آن به دست نیروهای تکفیری به شهادت رسیدند، یا شهادت چند تن از برادران ارتشی در روزهای اول ورودشان به سوریه، این شهادت ها مگر شوخی است که به راحتی از آن بگذریم؟ همان اسرائیل که می گوییم رژیم کودک کش و ظالم است، تنها به واسطه کشته شدن یک افسر اطلاعاتی و یا اسارت یک نظامی، غزه را با خاک یکسان می کند و به هیچ احدی رحم نمی کند تا به قول خود زهر چشم بگیرد، با این حال می بینیم که مسئولان نظام هنوز به واقعه خان طومان واکنش نشان نداده اند. دیگر چه از این مهم تر که بسیاری از کانال ها و صفحات اجتماعی که خود را از منتقدان نظام می دانند، نسبت به این واقعه واکنش نشان دادند و تمامی مطالب خود را به  تقدیر از این شیرمردان  اختصاص دادند، اما مسئولان بلند پایه ما هنوز در خواب به سر می برند. اگر مسئولان محترم، چه دولتی ها و چه غیر دولتی ها به همین سادگی از کنار شهادت برادرانمان در سوریه گذر کنند، تکفیری ها بیش از پیش گستاخ می شوند و مشخص نیست در روزها و هفته های آتی دست به چه اقداماتی بزنند.  
به قلم سید