علی(ع) در خانه خود مظلوم مانده

عصر تعادل:وقتی به ماه مبارک رجب و روز سیزدهم رجب، سالروز ولادت امیرالمومنین علی (ع) نزدیک می شویم، شیعه واقعی تنها نباید به شادمانی به مناسبت فرارسیدن چنین ایام مبارکی بسنده کند، شیعه واقعی باید با خود خلوت کند و ببیند او کجاست و علی کجا بود. همه ما باید یک علی شناسی کامل انجام دهیم. آیا علی (ع) را آن گونه که شایسته بوده، شناخته ایم؟ بعد خودمان را بررسی کنیم، ببینیم اعمال ما تا چه اندازه رنگ و بوی ارادت به مولا علی (ع) داشته.
شادمانی در سالروز ولادت علی (ع) و تقدیر از پدران، تنها گوشه ای کوچک از اعمالی است که باید در این روز مبارک انجام دهیم. بیاییم ببینیم در کفه ترازوی علی (ع)، ما کجا ایستاده ایم، ببینیم با وجود این که همواره  دم از علی (ع) می زنیم، آیا به راستی اعمال ما مورد تایید او هستند؟ آیا ما در صف پیروان حقیقی او قرار می گیریم یا فقط چنین تصور می کنیم؟
افسوس و صد افسوس که ما یادگاری گرانبها هم چون «نهج البلاغه» را در اختیار داریم، اما با آن بیگانه مانده ایم. افسوس که علی آماده است تا هر روز با ما لب به سخن بگشاید و به درددل های ما گوش فرا دهد و ما فراموش کرده ایم.  چه دانشجویان، چه مردم عادی و چه مسئولان کشوری، سالانه کتاب ها و مقالات فراوانی را مطالعه می کنند و افکار خود را در رساله های فیلسوفان و نظریه پردازان غربی و شرقی می جویند و با استناد به سخنان آن ها همواره در تلاش اند صحت گفته های خود را اثبات کنند، اما دریغا که هیچ کس به علی (ع) استناد نمی کند. آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم. نهج البلاغه بهترین منبع برای رشد فکری ما بوده و هست، اما دریغا که از کلام علی (ع) تنها نام آن را به خاطر سپرده ایم. افسوس و صد افسوس که در تک نظام شیعی عالم بشریت که برگرفته از نظام حکومتی مولا علی (ع) است، هیچ کدام کتاب و کلام او را مورد توجه قرار ندادیم. چرا نهج البلاغه در مدارس و دانشگاه های ما تدریس نمی شود؟ آیا عالم تر از علی می توان سراغ گرفت؟ چرا به کلام و سیره علی (ع) در نظام آموزشی بها داده نمی شود؟ باید از مردم و مسئولان بپرسیم که چرا علی (ع) در کشوری که باید خانه او باشد، مظلوم مانده؟ دم از عدالت بزنیم، حرفی از علی (ع) به میان نیاوریم، جفا در حق عدالت کرده ایم. حرف از وفا بزنیم، صحبت از علی (ع) نکنیم، ظلم در حق وفا کرده ایم. علی (ع) که در راه دفاع از دین و پیامبر خدا بارها و بارها تا پای مرگ رفت اما یک لحظه از هدف خود پشیمان نشد، باید نقطه اتکای روحی ما باشد.  علی (ع) که ذره ای دست در بیت المال نبرد و با دسترنج خود به فقرا کمک می کرد، این گونه در خانه خود تنها مانده. یک نگاه به سیره او کافی است تا بفهمیم چه قدر از مطلوب علی(ع) فاصله داریم، چه قدر با شیعه واقعی بودن فاصله داریم. جوانمردی و وحدت را از او بیاموزیم. او بود که با وجود این که نایب بر حق پیامبر (ص) بود، اما برای برهم نخوردن وحدت امت اسلام، بیست و پنج سال سکوت کرد و پشت سر کسانی نماز خواند و به خلفایی مشورت داد که با اگاهی، او را از حق خود محروم ساخته بودند. نگفت چپی است یا راستی، اصولگرا است یا اصلاح طلب، تنها به یک چیز اندیشید و آن هم وحدت جامعه بود. وحدتی که به قیمت چشم پوشی از حق خود، از ان محافظت کرد. از خود بپرسیم که چرا علی(ع) را نمی بینیم؟ چرا از امام خود دور شده ایم؟ علی (ع) در هر زمینه ای، از همسرداری تا کشورداری با ما سخن گفته، اما ما به هیچ کدام از آن ها توجهی نمی کنیم و در عین حال خود را محب و پیرو او می خوانیم. از اعمال سیزده رجب، باید یک علی شناسی کلی انجام دهیم و ببینیم به راستی علی( ع) چه شخصیتی بود و چگونه در اوج قدرت، هیچ گاه اسیر هوا و نفس خویش نگشت. خود را که در ترازو علی (ع) قرار دهیم، اندک افرادی را خواهیم یافت که نمره قبولی دریافت کنند. رشادت، بزرگمردی، وفادارای، استواری و عدالت را از او بیاموزیم، به راستی تمام صفات نیک و پسندیده عالم هستی در علی (ع) خلاصه شده و ما از شناخت او، تنها به یک نام بسنده کرده ایم.
به قلم سید