قطار شورای شهر پایتخت بر روی ریل سیاسی کاری یا خدمت رسانی؟
تاریخ انتشار
چهارشنبه ۱۶ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۱۲:۵۴
به گزارش عصرتعادل،سید در یادداشتی نوشت: اردیبهشت 1396 علاوه بر انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، انتخابات پنجمین دوره شورای شهر و روستا نیز برگزار می شود. اکنون که ثبت نام از داوطلبین آن پایان یافته است، نگاهی کوتاه به گذشته و مسیر طی شده ضروری است تا نقاط قوت آن تقویت و نقاط ضعف، جبران شود. از آنجا که تهران نماد شهرهای کشور است در این مجال اندک وضعیت آن را مرور می کنیم.
متاسفانه دوره اول شورای شهر تهران نتوانست آغاز طلاییِ دخالت مردم در مدیریت شهری شود؛ غلبه نگاه سیاسی و غیراجتماعی، کار را تا بدانجا پیش برد که اعضای شورا که اتفاقا همه از یک سلیقه سیاسی هم بودند نتوانستند یکدیگر را تحمل کرده، نهایتا رای به انحلال آن داده و کام مردم تلخ شد.
از دوره دوم و پس از رای مردم تهران به آبادگران ایران اسلامی، باوجود فرازها و نشیب‌های مختلف و تغییر چندباره در اعضای شورا، در یک برایند کلی تاکنون می توان گفت نگاه کارشناسی و عزم خدمت رسانی به مردم بر نگاه سیاسی غلبه داشته به طوریکه شاید بسیاری از مردم تهران ترجیح داده اند آن تلخی اولیه را دیگر از یاد ببرند و فرض کنند شورای شهر تهران اساسا از دوره دوم خود رسما آغاز به کار کرده است. اکنون سوال اصلی این است که آیا مجموع زحمات تقنینی و نظارتی شورای شهر و خدمات مدیران شهری منتخب آنان منطبق با سقف انتظار و نیاز مردم بوده است؟
رعایت انصاف آنست که بگوییم مجموعه خدمات بخشهای مختلف مدیریت شهری نظیر مترو، اتوبوس تندرو، فضای سبز، محیط زیست، مبلمان شهری، پل، تونل، اتوبان، احیای بافت فرسوده، رسیدگی به آسیبهای اجتماعی، امور روزمره مردم در شهرداری مناطق و نواحی و ... در مقایسه با همه ادوار گذشته کم نظیر بوده است؛ اما در عین حال حقیقت آنست که همه اینها و حتی آنها که نوشته نشد، در مقایسه با قله های آرمانی و نیز شان و شایستگی تهران و مردم خوب آن چیزی جز قلیل و اندک نیست و در دوره آینده، هرکس موفق شود محکوم به تلاش مضاعف برای رفع کاستی ها و افزایش سرعت در مسیر خدمت است. اما آنچه مایه نگرانی است مشاهده هجوم برخی چهره های منتسب به همان نگاه سیاسی کار در شورای اول برای ثبت نام در این دوره است که خروج قطار مدیریت شهری از ریل خدمت به ریل سیاسی کاری را محتمل می کند.
وضع عمومی تهران امروز آنچنان هست که مدیران بعدی شهر دیگر قدرناشناسانه نگویند ویرانه تحویل گرفته اند، اما "قناعت به خوب_بودن مانع از عالی_شدن است"؛ تهران از محرومیتهای تاریخی و کمبودهای ادوار گذشته رنج می برد؛ پایتخت سیاسی و اقتصادی بودن تهران، هزینه های گزافی چون ترافیک سنگین و آلودگی هوا روی دست مردم گذاشته و آسیبهای اجتماعی جدی چون طلاق، اعتیاد و کارتن خوابی به ارمغان آورده است.
اکنون که تقریبا تامین سخت_افزار و ساخت زیرساختها به مراحل خوبی رسیده است، در دوره آینده باید بیشتر بر نرم_افزار زندگی شهری، خصوصا ارتقای سبک زندگی ایرانی اسلامی تمرکز شود؛ برنامه ریزی برای تحقق مدیریت یکپارچه شهری، کاهش هزینه های اداره شهر، حداقل سازی آسیبهای اجتماعی، سالم نمودن هوای تنفس شهروندان، دمیدن بیش از پیش روح معنویت در کالبد پایتخت جمهوری اسلامی و حضور بیشتر جوانان مومن، تحصیل کرده و باانگیزه در مدیریت شهری می تواند "تعالی روحی، رفاه نسبی، آرامش فردی و نشاط اجتماعی" شهروندان عزیز تهرانی را به دنبال داشته باشد.
متاسفانه دوره اول شورای شهر تهران نتوانست آغاز طلاییِ دخالت مردم در مدیریت شهری شود؛ غلبه نگاه سیاسی و غیراجتماعی، کار را تا بدانجا پیش برد که اعضای شورا که اتفاقا همه از یک سلیقه سیاسی هم بودند نتوانستند یکدیگر را تحمل کرده، نهایتا رای به انحلال آن داده و کام مردم تلخ شد.
از دوره دوم و پس از رای مردم تهران به آبادگران ایران اسلامی، باوجود فرازها و نشیب‌های مختلف و تغییر چندباره در اعضای شورا، در یک برایند کلی تاکنون می توان گفت نگاه کارشناسی و عزم خدمت رسانی به مردم بر نگاه سیاسی غلبه داشته به طوریکه شاید بسیاری از مردم تهران ترجیح داده اند آن تلخی اولیه را دیگر از یاد ببرند و فرض کنند شورای شهر تهران اساسا از دوره دوم خود رسما آغاز به کار کرده است. اکنون سوال اصلی این است که آیا مجموع زحمات تقنینی و نظارتی شورای شهر و خدمات مدیران شهری منتخب آنان منطبق با سقف انتظار و نیاز مردم بوده است؟
رعایت انصاف آنست که بگوییم مجموعه خدمات بخشهای مختلف مدیریت شهری نظیر مترو، اتوبوس تندرو، فضای سبز، محیط زیست، مبلمان شهری، پل، تونل، اتوبان، احیای بافت فرسوده، رسیدگی به آسیبهای اجتماعی، امور روزمره مردم در شهرداری مناطق و نواحی و ... در مقایسه با همه ادوار گذشته کم نظیر بوده است؛ اما در عین حال حقیقت آنست که همه اینها و حتی آنها که نوشته نشد، در مقایسه با قله های آرمانی و نیز شان و شایستگی تهران و مردم خوب آن چیزی جز قلیل و اندک نیست و در دوره آینده، هرکس موفق شود محکوم به تلاش مضاعف برای رفع کاستی ها و افزایش سرعت در مسیر خدمت است. اما آنچه مایه نگرانی است مشاهده هجوم برخی چهره های منتسب به همان نگاه سیاسی کار در شورای اول برای ثبت نام در این دوره است که خروج قطار مدیریت شهری از ریل خدمت به ریل سیاسی کاری را محتمل می کند.
وضع عمومی تهران امروز آنچنان هست که مدیران بعدی شهر دیگر قدرناشناسانه نگویند ویرانه تحویل گرفته اند، اما "قناعت به خوب_بودن مانع از عالی_شدن است"؛ تهران از محرومیتهای تاریخی و کمبودهای ادوار گذشته رنج می برد؛ پایتخت سیاسی و اقتصادی بودن تهران، هزینه های گزافی چون ترافیک سنگین و آلودگی هوا روی دست مردم گذاشته و آسیبهای اجتماعی جدی چون طلاق، اعتیاد و کارتن خوابی به ارمغان آورده است.
اکنون که تقریبا تامین سخت_افزار و ساخت زیرساختها به مراحل خوبی رسیده است، در دوره آینده باید بیشتر بر نرم_افزار زندگی شهری، خصوصا ارتقای سبک زندگی ایرانی اسلامی تمرکز شود؛ برنامه ریزی برای تحقق مدیریت یکپارچه شهری، کاهش هزینه های اداره شهر، حداقل سازی آسیبهای اجتماعی، سالم نمودن هوای تنفس شهروندان، دمیدن بیش از پیش روح معنویت در کالبد پایتخت جمهوری اسلامی و حضور بیشتر جوانان مومن، تحصیل کرده و باانگیزه در مدیریت شهری می تواند "تعالی روحی، رفاه نسبی، آرامش فردی و نشاط اجتماعی" شهروندان عزیز تهرانی را به دنبال داشته باشد.
